Ve Aşk

Aşık olduğumuzda bazı şeyler olur. Önce aşık olduğumuz kişi “özel bir anlam” kazanır. “Aşk bir kadınla öteki kadın arasındaki farklara fazla önem vermektir.” Gerçekten de bunu yaparız. Bir kişi üzerine odaklanırız. Sevmediğimiz özelliklerin gözardı edilip sevdiğimiz özelliklerin daha çok gözümüze çarptığı bir dönemdir. Caucher’ın dediği gibi “Aşk kördür”. Bu kişinin özel anlam kazanmasıyla kalmaz, bir de o kişinin üstüne titremeye başlarız. Onu yüceleştiririz. Öte yandan yoğun bir enerji birikimi yaşarız. Bütün gece uyanık kalırız. Gün doğana dek yürürüz. İşler iyi gittiğinde büyük haz duyarız, ama işler kötüye gittiğinde umutsuzluğa kapılırız. Bu kişiye gerçek bağımlılık gösteririz. Basit. Aşk çok basittir. Cinsel anlamda aşırı sahiplenirsiniz.

Ama aşkın ana özelliği yoksunluk çekmektir. Bir diğer özellik ise motivasyondur, çünkü beynimizdeki motor çalışmaya başlar. Bu kişiyi istiyoruz ve arzuluyoruzdur. Son olarak bu bir takıntı olur. Bir çalışmada aşık olan  kişilere, MRI makinesine sokmadan önce her türlü sorular soruldu. Ama en önemli soru şuydu; “Günün ve gecenin yüzde kaçında bu kişiyi düşünüyorsunuz?”. Gerçekten de “bütün gün, bütün gece, onu düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum” cevabını verdiler. Daha sonra “Bu insan için ölür müsünüz?“ diye soruldu. Ve bu insanlar kendilerine tuzu uzatırmısın denmiş gibi "evet" dediler. Beyin taramaları iki şekilde yapıldı. Önce aşklarının resimlerine bakarken, sonra da nötr bir fotoğrafa bakarken. Beynin bir çok bölümünde aktivite görüldü.

Aşkın bir duygu olmadığını söyleyebiliriz. Aslında bir dürtü. Zihnin motorundan, zihnin “isteyen” parçasından, yoksunluk hisseden parçasından geliyor. Zihnin çikolataya uzanırken çalışan kısmından geliyor. Aslında güdüsünden de güçlü olduğu düşünülür. Eğer gidip birisiyle yatmak isterseniz ve reddedilirseniz gidip kendinizi öldürmezsiniz, klinik depresyon da geçirmezsiniz. Ama dünyanın her yerinde aşkı reddedilen insanlar bu sebeple cinayet işliyorlar.

İnsanlar aşk için yaşar!